Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός θεωρείται απρόσωπος. Κινητήρες, κιβώτια ταχυτήτων, αεροτομές και κάθε είδους εξαρτήματα βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφήνοντας τον ανθρώπινο παράγοντα να περνάει πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα.
Ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να κινείται σαν ρομπότ, να μην κάνει λάθη και να κερδίζει κούρσες. Χώρος για κακή εκτίμηση, έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης ή αποτυχία, δεν υπάρχει.
Κι όμως, τα μηχανοκίνητα (και ο αθλητισμός γενικότερα) είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Οι μύθοι δεν χτίζονται μόνο με τις νίκες, τα ρεκόρ και τα πρωταθλήματα. Είναι φτιαγμένοι από τις ικανότητες, τις αδυναμίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου.
Στην περίπτωση του Αλεξ Ζανάρντι, η μαγεία κρύβεται στην αστείρευτη δύναμη της ψυχής του.
Οπως συμβαίνει συνήθως με τους νεαρούς οδηγούς, οι καλές επιδόσεις που είχε ο ιταλός στην F3000 τού άνοιξαν το δρόμο για τον κόσμο της F1. Το 1991 έτρεξε σε δύο GP με την Jordan, ακολούθησαν άλλες τρεις συμμετοχές το 1992 με τη Minardi και εν τέλει ένα μόνιμο συμβόλαιο με τη Lotus για το 1993.
Εκείνη η σεζόν τέλειωσε πρόωρα με τον τραυματισμό του στις ελεύθερες δοκιμές του βελγικού GP, ο οποίος τον ανάγκασε να χάσει επίσης το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς. Πάντως η απόδοσή του γενικότερα δεν ήταν καλή και, με βάση τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα σε αυτές τις περιπτώσεις, απέτυχε να βρει ομάδα για το 1995.
Ο Ζανάρντι βρήκε καταφύγιο στο αμερικανικό πρωτάθλημα μονοθεσίων CART. Εκεί, με την ομάδα του Τσιπ Γκανάσι, βρήκε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δείξει την αξία του.
Το 1996 τερμάτισε δεύτερος στη βαθμολογία, παίρνοντας τον τίτλο του Ρούκι της Χρονιάς, για να έρθουν δύο σερί πρωταθλήματα τις δύο επόμενες σεζόν.
Αυτές οι επιτυχίες τον έφεραν και πάλι στο προσκήνιο της F1. Ο Φρανκ Γουίλιαμς τού προσέφερε τριετές συμβόλαιο και ο Αλεξ πίστεψε ότι αυτή ήταν μεγάλη του ευκαιρία για να καθιερωθεί. Εκανε λάθος. Ουδέποτε δικαίωσε τις υψηλές προσδοκίες που είχε η Williams και έχοντας αποτύχει να πάρει έστω έναν βαθμό το 1999, η λήξη της σεζόν τον βρήκε και πάλι εκτός χώρου.
Το 2001 αποφάσισε να επιστρέψει στο CART. Τι το ήθελε... Στις 15 Σεπτεμβρίου οι αγώνες μεταφέρθηκαν για πρώτη φορά εκτός ΗΠΑ, στην πίστα EuroSpeedway στο Λάουσιτς της Γερμανίας. Εκεί ο Ζανάρντι έχασε το έλεγχο του μονοθεσίου του και συγκρούστηκε με τρομακτική ταχύτητα με τον Αλεξ Ταλιάνι.
Μεταφέρθηκε αμέσως σε νοσοκομείο του Βερολίνου. Εδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και την κέρδισε, αλλά οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν και τα δυο του πόδια - το ένα εξ ολοκλήρου και το άλλο από το γόνατο και κάτω. Αγώνες τέλος για τον ιταλό, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι ανέπνεε.
Αργότερα αποδείχθηκε ότι ανέπνεε και για τα μηχανοκίνητα. Το 2003, δύο χρόνια μετά το τρομακτικό του ατύχημα που τον άφησε χωρίς πόδια, ο Ζανάρντι κάθισε και πάλι σε ένα μπάκετ κάθισμα. Μπορεί το γκάζι και το φρένο να ήταν πλέον χειροκίνητα, αλλά αυτό είχε μικρή σημασία.
Επέστρεψε στο Λάουσιτσρινγκ για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει στη μέση, να κάνει δηλαδή τους 13 γύρους που δεν είχε προλάβει στον αγώνα του 2001. Τελικά δεν ήταν μια απλή βόλτα στην πίστα, αλλά μια κανονική αγωνιστική οδήγηση με ταχύτητες που άγγιζαν τα 310 χλμ/ω!
Από το 2005 ως το 2009 πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (WTCC), με μια ειδικά διαμορφωμένη για τις ανάγκες του BMW 320i. Κέρδισε συνολικά τέσσερις αγώνες εκεί - τέσσερις νίκες που ισοδυναμούσαν με χρυσάφι.
Στο μεσοδιάστημα, τον Νοέμβριο του 2006, ο αξιοθαύμαστος ιταλός είχε κάνει ένα ακόμα όνειρό του πραγματικότητα: να οδηγήσει ξανά ένα μονοθέσιο F1, μια BMW Sauber με χειροκίνητες λειτουργίες στη Βαλένθια.
Αλλά από το 2007 τού είχε κολλήσει το μικρόβιο της χειροκίνητης ποδηλασίας, για χάρη της οποίας θυσίασε τα μηχανοκίνητα. Επειτα από μόλις τέσσερις εβδομάδες προπόνησης εκείνη τη χρονιά, τερμάτισε τέταρτος στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, τον οποίο τελικά κέρδισε πέρυσι, ένα χρόνο μετά τη νίκη του στον αντίστοιχο αγώνα της Ρώμης.
Και τον Σεπτέμβριο του 2012, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ήρθε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της ατομικής χρονομέτρησης στο Μπραντς Χατς, ως το επιστέγασμα μιας τιτάνιας προσπάθειας χρόνων.
Τι υπάρχει μετά για τον αξιοθαύμαστο ιταλό; Πιθανά η συμμετοχή στον θρυλικό αγώνα Indy 500 του χρόνου, με τη βοήθεια δύο πολύ κοντινών του φίλων από τα παλιά: του Γκανάσι και του Τζίμι Βάσερ.
Η οδήγηση στην Ιντιανάπολις θα ήταν μια εντελώς νέα πρόκληση για τον Ζανάρντι, καθώς δεν είχε αγωνιστεί καθόλου εκεί όταν έπαιρνε μέρος στο CART, λόγω της διάσπασης με το IndyCar.
Ο Ζανάρντι ζει και αναπνέει για νέες περιπέτειες και αφοσιώνεται με όλο του το είναι σε αυτές, και όταν ήταν αρτιμελής, αλλά ειδικά τώρα που έχει μείνει ανάπηρος στα πόδια.
Ομως το σημαντικότερο είναι αυτό που είχε πει ο γιατρός του, Κλαούντιο Κόστα, όταν ο Ζανάρντι επέστρεφε στους αγώνες μηχανοκινήτων: "Το παράδειγμά του αποτελεί ένα μήνυμα προς την ανθρωπότητα".
Ο Αλεξ φροντίζει να μας το υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
sport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου