Το ποδόσφαιρο των παιδικών χρόνων, το τρέξιμο που αποδεικνύεται από τα πια παρεΐστικα χόμπι-σπορ, τα χιλιόμετρα στους δρόμους και τα βουνά και ο στόχος-κίνητρο των Μαραθωνίων-Ημιμαραθωνίων. Ένα άρθρο με επίκεντρο το running.
Από τα πρώτα πράγματα που με θυμάμαι να κάνω στις παιδικές μου αθλοπαιδιές, ήταν να κλωτσάω την μπάλα. Παντού, στα διαλείμματα στο σχολείο όπου βάζαμε γκολ σε εστίες από κάδους απορριμάτων, στους τοίχους στο σπίτι όπου έπαιζα το 1-2 με το ταβάνι, στις αλάνες, στους δρόμους της γειτονιάς που περνούσε ένα αυτοκίνητο το δεκάλεπτο.
Δεν ήθελα να ακούω για σπορ που πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Έτσι είχα μάθει. Ήθελα πάντα ό,τι κάνω, να περιλαμβάνει την παρέα. Το τρέξιμο, λοιπόν, δεν ήταν μέσα στις βασικές επιλογές μου. Ήταν και οι ''τραυματικές εμπειρίες'' από το γύρω-γύρω στα ξερά ποδοσφαιρικά γήπεδα πριν πιάσουμε μπάλα, που με έκαναν σχεδόν να μισώ αυτού του είδους την προπόνηση.
Κάποια στιγμή, όμως, η μπάλα τελείωσε και κάτι έπρεπε να γίνει. Το γυμναστήριο μου έμοιαζε τόσο βαρετό, που προτιμούσα να βλέπω την κοιλιά μου να παίρνει πόντους…
Κάπου εκεί, και πριν αρχίσω να παθαίνω κατάθλιψη για την αλλαγή του σώματος μου, άρχισα να βλέπω ολοένα και περισσότερους φίλους μου να ξεχύνονται στους δρόμους. Άλλοι με υψηλούς στόχους, άλλοι με τον πήχη πιο χαμηλά. Όλοι όμως με την ίδια όρεξη και το ίδιο πάθος.
Ο ένας έβαλε στόχο το Μαραθώνιο, ο άλλος τα 10 χιλιόμετρα, ο άλλος τα 5 και ο άλλος απλά τη συμμετοχή κάθε Σάββατο πρωί στα running στο βουνό. Για την παρέα, για την υγεία και για την ευεξία. Δεν ήξερα, κι ούτε περίμενα ποτέ, ότι το τρέξιμο θα αποδειχθεί πιο ''χαβαλεδιάρικο''και πιο παρεΐστικο από όλα τα σπορ που μου άρεσαν μέχρι τα 30.
Δύο-τρεις-πέντε-έξι, όσοι μπορούν. Μαζευόμαστε, οργανωνόμαστε και πάμε… πάμε... πάμε, μέχρι να αγγίξουμε (και καμιά φορά να ξεπεράσουμε) τα όρια μας. Με προγραμματισμό, και με συνέπεια. Με συναγωνισμό και στόχους. Μαθαίνοντας για όσα μπορούμε, και κυρίως όσα δεν μπορούμε να κάνουμε.
Από τη διατροφή, τη μεθοδολογία προπόνησης, τον εξοπλισμό. Από 5-10 χιλιόμετρα, μέχρι 20 και 30. Ανάλογα την περίοδο και τον αγώνα που ακολουθεί, γιατί πάντα ένα ισχυρό κίνητρο είναι η καλύτερη εγρήγορση.
Σημαντική παράμετρος για την όλη διαδικασία του τρεξίματος είναι η προπόνηση. Πιο σημαντική από τον αγώνα. Στο βουνό, στο δρόμο, με θέα την παραλία, όλη την Αθήνα ή το δάσος. Ανάλογα τη διάθεση και με βασική επιδίωξη να αποφεύγουμε την ίδια διαδρομή. Είναι βασικό για την ψυχολογία (του δικού μας γκρουπ τουλάχιστον) να ξέρουμε ότι δεν θα επιστρέψουμε εκεί που περάσαμε.
Μαραθώνιος, Ημιμαραθώνιος, αγώνες σε γειτονιές, αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όπου βρίσκουμε event κατεβαίνουμε να τρέξουμε. Για την παρέα, για την υγεία μας, για να καθαρίζει το κεφάλι μας.
contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου