Του Αιμίλιου Σ.
“ Ένας rock star καλώς και κακώς έχει κάποιες υποχρεώσεις. Πρέπει να έχει πολυτάραχη ζωή, πρέπει να προκαλεί, πρέπει να δείχνει κακό παιδί, να έχει πάρε δώσε με την αστυνομία, να έχει νεύρα, να πάει κόντρα στο κατεστημένο. Αλλά πάντα, μα πάντα στην πίστα πρέπει να τα δίνει όλα, να τραγουδάει για τον λαό του και να κάνει τον κόσμο να γουστάρει…”
Κάτι μου θυμίζει
Ο Djibril λοιπόν τα έχει όλα, δε του λείπει τίποτα. Ζωή βγαλμένη από Hollywood, Γάλλος Αφρικανικής καταγωγής στα 23 σήκωσε το κεφάλι του και είδε: “This is Anfield” αφού μέχρι τότε γέμιζε τα δίχτυα του championnat με τα χρώματα της Auxerre. Στην Liverpool άρχισε να ζει το όνειρο κάθε παίκτη αλλά σύντομα έγινε εφιάλτης…
Τα δύσκολα χρόνια
Το πρώτο πόδι το έσπασε το 2004 σε έναν αγώνα με την Blackburn Rovers και κινδύνευε σοβαρά με ακρωτηριασμό, οι γιατροί του έδιναν χρόνο αποθεραπείας 9 με 18 μήνες. Πέντε μήνες μετά όμως έπαιζε στον τελικό champions league της ίδιας σεζόν. Τα προβλήματα με τον Rafa benitez τον οδηγούν το 2006 να συμφωνήσει να γυρίσει στη Γαλλία για λογαριασμό της Marseille. Την μέρα που έκλεισε η συμφωνία για τον δανεισμό του, έσπασε και το δεύτερο πόδι του σε ένα φιλικό με την Εθνική ομάδα της Γαλλίας εναντίον της Κίνας. Κι όμως και πάλι επέστρεψε σε χρόνο ρεκόρ. Έσφιξε τα δόντια και ξαναπάτησε χορτάρι αλλά τίποτα δεν ήταν όπως πριν, δεν ήταν πια ο παίκτης που όλοι ξέρανε, η κριτική ήταν έντονη, ο κόσμος δεν τον πίστευε, η ψυχολογία… μάλλον άσχημη. Σιγά σιγά άρχισε να ανακάμπτει και να βοηθάει την ομάδα με τα γκολ του, παρόλα αυτά το 2008 τον έδωσαν δανεικό στη Sunderland με σκοπό να τον πουλήσουν.
Το come back
Τελικά αγοραστή βρήκαν …τον πολυμετοχικό, έπρεπε όμως να συμφωνήσει και o Djibril. Να συμφωνήσει να αφήσει Ligue 1 και Premier και να έρθει στην παραλιακή, την Μύκονο και τον ωραίο ήλιο μας, …αααααααα και το πρωτάθλημα Ελλάδας φυσικά. Μεγάλο το ρίσκο, αν δεν τα πήγαινε καλά εδώ θα έπεφτε η ποδοσφαιρική αυλαία γι΄αυτόν. Τον θυμάμαι στα πρώτα του παιχνίδια, καναδυό δε του κάθισαν καθόλου. Τι εκνευρισμός ήταν αυτός… ήθελε να λιώσει τη μπάλα.
Όταν όμως ξεκάπνισε, δεν υπήρχε σταματημός. Έβαζε γκολ παντού και από παντού. Πήρε τον τρίφυλλο από το χέρι και τον τράβαγε προς το double, ο κόσμος τον λάτρευε, ο Domenech άρχισε να βλέπει Καβάλα και Ατρόμητο και τελικά τον κάλεσε για το Mundial 2010. Η απόλυτη δικαίωση, το μεγάλο come back, ο Djibril είχε επιστρέψει για τα καλά και το όνομά του άρχισε πάλι να παίζει γερά στην πιάτσα. Την δεύτερη χρονιά του στον Παναθηναϊκό συνέχισε σε ρυθμούς 2010, ομάδες από Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία άρχισαν και αυτές να βλέπουν Ελληνικό πρωτάθλημα. Μέσα στη χρονιά πολλά αλλάξανε. Ο Cissé κατάλαβε την ποιότητα της σουπερ γκούφι λίγκα, ο πολυμετοχικός δεν είχε μαντίλι να κλάψει, επομένως η μόνη λύση ήταν να πουληθεί για να μπουν και στα ταμεία του Παναθηναϊκού μερικά χρήματα αλλά και για να πάει σε ένα πρωτάθλημα ανταγωνιστικό ώστε να ολοκληρώσει το come back στα Ευρωπαϊκά σαλόνια, είχε έρθει η ώρα να διαλέξει που θα συνέχιζε.
Società Sportiva Lazio
Μόλις άκουσα το όνομα Lazio για πρώτη φορά νόμιζα ότι μου κάνανε πλάκα. Ένας παίκτης που στράβωσε (δικαιολογημένα) στον Βόλο επειδή 10 παράξενοι λέγανε ρατσιστικές μ@λακίες να πάει στην Lazio; Που κατά γενική ομολογία έχει ένα θεματάκι με κάποια ακροδεξιά στοιχεία στην εξέδρα της. Ιδιαίτερα οι πρώην παίκτες της Fabio Liverani και Aron Winter το κατάλαβαν καλά όταν λόγο του χρώματος της επιδερμίδας τους έγιναν στόχος για μερίδα οπαδών της Lazio.
Κατά καιρούς έχουν σηκωθεί τρομακτικά πανό όπως αυτό σε έναν αγώνα με την Roma που έγραφε: «Το Άουσβιτς είναι η πόλη σας και οι φούρνοι τα σπίτια σας».
Ενδιαφέρον έχει επίσης να πούμε ότι παρά το ότι ο Sinisa Mihajlovic είχε παίξει στη μισητή Roma κατάφερε να μπει στις καρδιές των σκληροπυρηνικών «λατσιάλι» όταν σε έναν αγώνα Arsenal-Lazio αποκάλεσε τον Vieira «μαύρη μαϊμού» και «μαύρο σκατό».
Αξίζει τελος να αναφέρουμε πως ο αγαπημένος παίκτης μερικών «οπαδών» της Lazio είναι ο Paolo Di Canio ο οποίος φαίνεται ότι δεν ανήκει σε κάποια τάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Χμμμ… Djibril δεν ξέρω… σίγουρα τα ακροδεξιά στοιχεία δεν αντιπροσωπεύουν τον κόσμο και την ομάδα της Lazio αλλά είναι αρκετά για να δημιουργήσουν πρόβλημα. Το ρίσκο που παίρνει ο Cissé είναι και πάλι μεγάλο. Αλλά όπως κάθε αυθεντικός rock star πρέπει να πάει κόντρα στο ρεύμα, πρέπει να κάνει την politically incorrect κίνηση, πρέπει να κάνει και πάλι την ανατροπή.
Revolution
Και τι ανατροπή! Αν καταφέρει να σηκώσει όλη την curva nord για να τον χειροκροτήσει δε θα σημαίνει ότι θα βοηθάει την Lazio μόνο. Θα βοηθάει την κοινωνία μας να γίνει καλύτερη, θα είναι μία κοινωνική επανάσταση.
Καλή επιτυχία Djibril Cissé, θα περιμένουμε την επόμενή σου παράσταση με μια μπύρα στο χέρι …σαν rock συναυλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου